Ο Δημήτρης Μπέρδος και ο Κωνσταντίνος Θεοχάρης μας υπενθύμισαν ότι υπάρχει ακόμα ελπίδα στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Αρκεί να θυμηθούμε ότι όλοι μας κάποτε υπήρξαμε παιδιά…
Ποιο είναι το πιο εξοργιστικό πράγμα στον κόσμο; Πως αν και όλοι οι μεγάλοι ήταν κάποτε παιδιά, λίγοι το θυμούνται. Οι μεγάλοι δεν καταλαβαίνουν ποτέ τίποτα από μόνοι τους και είναι κουραστικό τα παιδιά συνεχώς και πάντα να τους εξηγούν τα πράγματα.
Τα λόγια του “Μικρού Πρίγκιπα”, του ήρωα που εμπνεύστηκε και μορφοποίησε ο Αντουάν Σεν-Εξυπερύ είναι διαχρονικά, αναλλοίωτα στον χρόνο. Βρίσκουν εφαρμογή παντού.
Δεν βλέπουμε καλά, παρά με την καρδιά μας. Το ουσιαστικό είναι αόρατο για τα μάτια. Η ουσία του ποδοσφαίρου δεν κρύβεται στους τίτλους, στις νίκες, στα γκολ, μα στο αληθινό, το ανόθευτο συναίσθημα.
Σε αυτό που νιώθαμε παίζοντας στην αλάνα, στην παιδική χαρά, στην αυλή του σχολείου, οπουδήποτε μπορούσαμε να βάλουμε δύο τσάντες για δοκάρια και να κλωτσήσουμε, οτιδήποτε μπορούσε να… κλωτσηθεί.
Για τον Δημήτρη Μπέρδο και τον Κωνσταντίνο Θεοχάρη αυτό ήταν το σημαντικότερο ματς της ζωής τους. Το έδειχνε ζωντανά η τηλεόραση. Πανελλαδικά! Αν μιλάμε για 15χρονα παιδιά, αυτό από μόνο του αρκεί.
Συνάμα έδινε το εισιτήριο για τον τελικό του πανελληνίου πρωταθλήματος, τον πρώτο σημαντικό τίτλο που μπορούν να κατακτήσουν ως ποδοσφαιριστές.
Θα έπρεπε να είναι… εχθροί. Να έχουν διαπεραστικό, ψαρωτικό, σκληρό βλέμμα. Να είναι αγέλαστοι. Να θέλουν την νίκη με κάθε τρόπο. Έτσι, δεν κάνουν οι μεγάλοι;
Είναι αδύνατον να κρυφτείς από τα παιδιά. Έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα. Ο ΠΑΟΚ κέρδισε τον Παναθηναϊκό με 2-0, αλλά αλήθεια τι σημασία είχε αυτό μπροστά στην φιλία; Μπροστά στο ίδιο το παιχνίδι και την χαρά του;
Οι δυο τους, φιλαράκια από την Εθνική, ζήτησαν να εμφανιστούν μαζί μπροστά στην κάμερα. Αυτός που ηττήθηκε στο γήπεδο είχε πολύ πιο λαμπερό χαμόγελο από αυτόν που κέρδισε. Έλαμπε. Ένιωθε περήφανος για την ομάδα και τους συμπαίκτες του. Τους είπε δημόσια ένα μεγάλο μπράβο για την προσπάθεια και τους υπενθύμισε ότι το κεφάλι πρέπει να μένει ψηλά.
Αυτός που κέρδισε στο γήπεδο, ξεκίνησε τις δηλώσεις του, αναγνωρίζοντας την αξία και την προσπάθεια του ηττημένου και σαν ώριμος 30άρης πρόσθεσε πως μία νίκη σε έναν ημιτελικό είναι… τίποτα, όταν μπροστά έχεις έναν τελικό!
Μόλις το μικρόφωνο έφυγε από μπροστά τους, αγκαλιάστηκαν και έσπευσαν να φωτογραφηθούν μαζί. Δεν είναι τυχαίο που οι προπονητές τους, τους έχουν εμπιστευτεί το περιβραχιόνιο.
Δύο παιδιά που τιμούν την φανέλα, το έμβλημα των συλλόγων τους και τις αξίες που εκπροσωπεί.
Όπως έλεγε και ο Μικρός Πρίγκιπας: «οι άνθρωποι δεν χρειάζονται πάντα συμβουλές. μερικές φορές το μόνο που χρειάζονται είναι ένα χέρι για να κρατηθούν, ένα αυτί να τους ακούσει και μια καρδιά που μπορεί να τους καταλάβει».
Μερικές φορές αρκεί ένα μικρό βιντεάκι 101 δευτερολέπτων για να κάνει τον κόσμο μας καλύτερο.
