Έχουν περάσει 25 χρόνια, αλλά η φωνή ακόμη τρέμει, το χέρι δυσκολεύεται να γράψει και στο μυαλό δημιουργούνται ερωτηματικά.
Η εξιστόρηση εκείνης της “μαύρης” ημέρας, της 9ης Φεβρουαρίου του 1998, πάντα θα είναι οδυνηρή. Ο Θεός ήταν απών και ο χρόνος σταμάτησε άδικα για τον Παναγιώτη Κατσούρη, ο οποίος άφησε την τελευταία του πνοή βυθίζοντας όχι μόνο την οικογένεια του ΠΑΟΚ αλλά και του ελληνικού αθλητισμού στο πένθος.
Τα χρόνια περνάνε αλλά ακόμη αναρωτιέσαι εάν είναι αλήθεια, εάν όντως το χαμόγελο αυτού του παιδιού έσβησε… Από μικρός είχε δύο αγάπες το ποδόσφαιρο και τα αυτοκίνητα. Η δεύτερη στάθηκε η αιτία να χάσει τη ζωή του στις 9 Φεβρουαρίου 1998. Ένα παιδί που πρόλαβε να αγωνισθεί μόλις σε 29 παιχνίδια με τα “ασπρόμαυρα” και να σημειώσει τρία τέρματα. Εκείνη την ημέρα είχε πάει να παίξει ένα ματς 5Χ5 με αγαπημένους του φίλους και στην επιστροφή έχασε τον έλεγχο του αυτοκινήτου και χάθηκε στην άσφαλτο.
Αυτός ήταν ο Παναγιώτης Κατσούρης
Ο Παναγιώτης Κατσούρης γεννήθηκε στις 28 Οκτωβρίου 1976 στην Αθήνα. Έκανε τα πρώτα του βήματα στην ομάδα της Νάουσας. Μετά από δύο χρόνια στη Β΄ Εθνική, το καλοκαίρι του 1996 ο ΠΑΟΚ χτύπησε την πόρτα του και απέκτησε τα δικαιώματα του.
Αρχικά προπονητή είχε τον Γκούντερ Μπένγκτσον και στη συνέχεια τον Άγγελο Αναστασιάδη και συμπαίκτες ποδοσφαιριστές όπως ο Θοδωρής Ζαγοράκης, ο Πάρις Ζουμπούλης, ο Αλέξης Αλεξίου, ο Γιώργος Τουρσουνίδης και ο Ζήσης Βρύζας. Την πρώτη του σεζόν στα “ασπρόμαυρα” έκανε το ντεμπούτο του στην ήττα με 1-3 από τον ΟΦΗ στο Ηράκλειο κατά την πρεμιέρα του πρωταθλήματος, ενώ πέτυχε το παρθενικό του γκολ στη νίκη με 1-0 επί του Αθηναϊκού. Εκείνη τη χρονιά είχε αγωνιστεί σε 21 αγώνες πρωταθλήματος πετυχαίνοντας ένα γκολ, ενώ τη δεύτερη του σεζόν είχε τρεις συμμετοχές και ένα γκολ.
Συνολικά κατέγραψε 29 συμμετοχές με τη φανέλα του ΠΑΟΚ, από τις οποίες οι 24 ήταν για το πρωτάθλημα, τέσσερις για το Κύπελλο και μια στο Κύπελλο UEFA απέναντι στην Ατλέτικο Μαδρίτης. Ήταν μέλος των μικρών εθνικών ομάδων και ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα της γενιάς του. Αγωνίσθηκε με τις Εθνικές ομάδες Ελπίδων και Ενόπλων. Το 1997 ως μέλος της τελευταίας κατέκτησε το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα ΣΙΣΜ στην Τεχεράνη. Αγωνίστηκε στον τελικό επί της Ιταλίας, ως αλλαγή στο 83΄ στη θέση του Καραγκούνη.
