Συνολικά 365 πόλεις σε Ελλάδα και εξωτερικό τιμούν σήμερα τη μνήμη των 57 θυμάτων της τραγωδίας των Τεμπών, ζητώντας Αλήθεια και Δικαιοσύνη. Για «εθνικό δράμα» που πρέπει να ενώνει, έκανε λόγο και ο πρωθυπουργός, Κυριάκος Μητσοτάκης, κατά την εισήγησή του στο Υπουργικό Συμβούλιο.
Το αίτημα της δικαίωσης αγγίζει τις οικογένειες όσων χάθηκαν στο δυστύχημα, που δύο χρόνια δίνουν έναν αέναο αγώνα διαχείρισης του ασίγαστου πόνου. Ενός πένθους που σκέπασε όλη την ελληνική κοινωνία.
Άγνωστοι μέχρι το βράδυ της 28ης Φεβρουαρίου του 2023, οι συγγενείς και οι φίλοι των θυμάτων έσμιξαν σε μία γροθιά, βρίσκουν παρηγοριά ο ένας με τον άλλο, όταν σμίγουν τα βλέμματα στο… καταραμένο τρένο που έσυρε στον θάνατο τα παιδιά τους. Και παίρνουν δύναμη για να παλέψουν…
Αυτή η ομάδα ανθρώπων δείχνει τον δρόμο. Η Ελλάδα πενθεί και η μνήμη των νεκρών παιδιών της δεν διχάζει, αλλά ενώνει. Δεν έχει κομματικά σύνορα και χρώματα. Δεν έχει διαχωρισμούς. Δεν της πρέπουν έριδες, μικρότητες και ψηφοθηρίες για μία χούφτα… πολιτικής γης.
Η πρόεδρος του Συλλόγου Συγγενών Θυμάτων «Τέμπη 2023», Μαρία Καρυστιανού, κάλεσε πολίτες, σωματεία, συνδικάτα και οργανώσεις να βγουν σήμερα μαζί τους στους δρόμους: «Είναι μια μέρα μνήμης. Είναι η μέρα που μας ωθεί ειρηνικά στους δρόμους για τη δικαίωση όλων των ψυχών που θυσιάστηκαν και για την κάθαρση που θα δώσει οξυγόνο στην Ελλάδα».
«Πέρασαν δύο χρόνια από το φρικτό έγκλημα στα Τέμπη που χάθηκαν αθώες ψυχές, η οργή μας γίνεται η φωνή τους», λένε ο Δημήτρης και η Αθανασία Μπουρνάζη, αδέρφια του Παναγιώτη Μπουρνάζη και παιδιά του Βαγγέλη Μπουρνάζη, που χάθηκαν στο δυστύχημα.
Ο Pavlini Bozo ήταν 61 χρόνων και καταγόταν από την πόλη Λούσνια της Αλβανίας. Ζούσε τα τελευταία 30 χρόνια στη Θεσσαλονίκη και ήταν εργαζόμενος στη Hellenic Train, στο κυλικείο αμαξοστοιχιών για οκτώ χρόνια. «Το δίκιο πάντα βρίσκει τρόπο και νικάει! Στο τέλος θα νικήσουμε! Ενα πράγμα θέλουμε οι συγγενείς των θυμάτων. Δικαιοσύνη», λένε τα παιδιά του, Αγγελος, Ντιάνα και Σωκράτης.
«Ζητάμε απαντήσεις»
«Ο κόσμος να είναι δίπλα στις οικογένειες και τον αγώνα μας. Να αφήνουν εκτός τους πολιτικούς από όλες αυτές τις διαδικασίες. Καλώς ή κακώς, το θέμα των Τεμπών έχει πάρει και πολιτική διάσταση, αλλά ο κόσμος να στηρίζει τις οικογένειες των θυμάτων και τον αγώνα που κάνουμε, ένας αγώνας δίκαιος, ένας αγώνας που έχει σκοπό αποκλειστικά και μόνο τη δικαίωση της μνήμης των παιδιών μας.
Γιατί για εμάς δικαίωση δεν υπάρχει. Δικαίωση θα ήταν να πάω σπίτι μου και να βρω τα κορίτσια μου εκεί. Αυτή είναι η δικαίωση για μένα. Ομως υπάρχει και το ηθικό κομμάτι. Θα κάνουμε ό,τι είναι δυνατόν, ώστε όποιος είναι υπεύθυνος απ’ όσο χαμηλά αλλά όσο υψηλά να λογοδοτήσει στη δικαιοσύνη», αναφέρει ο Νίκος Πλακιάς, πατέρας των διδύμων Θώμης και Χρυσής.
Ο 22χρονος Γιώργος Παπάζογλου φοιτούσε τότε στο τελευταίο έτος του Φυσικού, στο Αριστοτέλειο. Πήγε να πάρει ένα μπουκάλι νερό στο κυλικείο του μοιραίου τρένου και δεν επέστρεψε ποτέ σπίτι του. Οι γονείς του, Λυσίμαχος Παπάζογλου και Δέσποινα Γκανίδου, σημειώνουν: «Δεν είναι καλό που έχει πολιτικοποιηθεί η υπόθεσή μας. Ολα τα κόμματα έχουν βρει την ευκαιρία να αποκομίσουν ψήφους. Εμείς δεν θέλουμε τέτοια πράγματα, ούτε καμία βοήθεια από κομματικούς οργανισμούς».
«Το τελευταίο μήνυμα της Ελισάβετ μου ήταν “Πες στον μπαμπά θα αργήσουμε”. Θα έφτανε γύρω στις 12 στη Θεσσαλονίκη. Πήγε ο σύζυγός μου στον σταθμό να την παραλάβει και εκεί κάτι τους ανέφεραν ότι συνέβη χωρίς πολλές λεπτομέρειες. Θα με στοιχειώνει για πάντα η εικόνα με το ροζ σακίδιο της Ελισάβετ που κρατούσε στα χέρια του πυροσβέστης βγάζοντας πράγματα από τα βαγόνια…», λέει η Gabrijela Forjan, μητέρα της Ελισάβετ Χατζηβασιλείου.
Στο βαγόνι Β3, θέση 67, καθόταν η 23χρονη Ιφιγένεια Μήτσκα. Είχε κατέβει για τριήμερο με τον σύντροφό της στην Αθήνα… Η Λίλιαν Μήτσκα, η μητέρα της Ιφιγένειας, δίνει ένα στίγμα από τον μαρτυρικό Γολγοθά της οικογένειας: «57 φέρετρα, κανείς δεν έχει τιμωρηθεί… Ολοι εκτός φυλακής. Το παιδί μου είναι νεκρό και μου είναι αδιάφορο τι κάνουν οι άλλοι… Ούτε πολιτικοί ούτε σταθμάρχης. Το πολιτικοποίησαν το ζήτημα για να μην πάει κανείς φυλακή… Ζούμε μαρτυρική ζωή…».
