Σαν σήμερα, 28 Ιουνίου 1970, ο Άρης στέφεται Κυπελλούχος Ελλάδος επικρατώντας με 1-0 του ΠΑΟΚ στο κατάμεστο Καυτατζόγλειο Στάδιο.
Σήμερα συμπληρώνονται 54 χρόνια από τον τελευταίο ποδοσφαιρικό τίτλο του Άρη. Μία ομάδα που υπήρξε η πρώτη ποδοσφαιρική δύναμη στην χώρα κατακτώντας τα πρωταθλήματα του 1928, του 1932 και του 1946… τώρα περιμένει πάνω από μισό αιώνα για να κατακτήσει έστω ένα κύπελλο! Πραγματικά αδιανόητο για το μέγεθος του συλλόγου…
Σαν σήμερα το 1970 στον 28ο τελικό του Κυπέλλου Ελλάδας στο Καυταντζόγλειο Στάδιο, τον πρώτο που παίχτηκε στη Θεσσαλονίκη και μάλιστα ανάμεσα σε δύο ομάδες της πόλης, ο Άρης είχε νικήσει τον ΠΑΟΚ 1-0 με γκολ του Κεραμιδά στο 8’! Το γήπεδο ήταν ασφυχτικά γεμάτο καθώς κόπηκαν 46.695 εισιτήρια και είχαν εισπραχθεί 1.496.863 δραχμές με εισιτήρια των 30 και των 50 δραχμών. Μάλιστα σηματοδότησε και την πρώτη live τηλεοπτική μετάδοση τελικού Κυπέλλου Ελλάδας από το ΕΙΡΤ με περιγραφή του μετρ του είδους, Γιάννη Διακογιάννη, μέσα από τον αγωνιστικό χώρο! Είχαν διαπιστευθεί 20 φωτορεπόρτερ, 3 ραδιοσχολιαστές, 2 ξένοι ανταποκριτές και 2 τηλεοπτικά συνεργεία, στοιχεία ρεκόρ για την εποχή!
Μία μέρα με απίστευτη ζέστη όπου οι οπαδοί των δύο ομάδων με τη σέντρα να είναι στις 20:30 να κάθονται δίπλα δίπλα σχεδόν τέσσερις ώρες αφού οι πόρτες στο Καυταντζόγλειο άνοιξαν στις 16.30.
Προπονητής του Άρη ήταν ο Μίλοβαν Τσίριτς εμβληματική φυσιογνωμία, αφού υπηρέτησε για πολλά χρόνια και από διάφορα πόστα την εθνική ομάδα της ενωμένης Γιουγκοσλαβίας. Αρχιτέκτονας της πρώτης μεγάλης ομάδας του Ερυθρού Αστέρα στη δεκαετία του 50 και μετά το 1956 έφτασε ως πρώτος προπονητής της Εθνικής Γιουγκοσλαβίας στον τελικό των Ολυμπιακών Αγώνων της Μελβούρνης, όπου ηττήθηκε 1-0 από τη Σοβιετική Ένωση ενώ, υπήρξε μέλος του τεχνικού επιτελείου στη χρυσή Ολυμπιάδα του 1960 στη Ρώμη καθώς και στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Χιλής το 1962, όταν η Γιουγκοσλαβία κατέλαβε την 4η θέση. Μέχρι να αναλάβει τον Άρη ο Τσίριτς κάθισε στον πάγκο της εθνικής Γιουγκοσλαβίας σε 109 αγώνες, αριθμός που παρέμεινε ρεκόρ έως και τη διάλυση της χώρας το 1992.
Μια επέτειος, που σίγουρα δημιουργεί νοσταλγία στην θύμηση της τότε φοβερής ομάδα, πικρία για το γεγονός ότι ο Άρης παραμένει 51 συναπτά έτη χωρίς τίτλο και φυσικά θυμό για τους τόσους χαμένους τελικούς. Αν καθίσει κανείς να μετρήσει τους τίτλου του Άρη θα χρειαστεί απλά το ένα του χέρι, ενώ αν μετρήσει τους τελικούς δεν θα του φτάσουν τα δύο…
Άξιο απορίας και θαυμασμού πως μια τόσο μεγάλη ομάδα, που όπως φαίνεται έχει “μαλώσει” με τους τίτλους, έχει καταφέρει μέσα από τόσες αντίξοες συνθήκες όχι μόνο να διατηρήσει το μέγεθος της αλλά και να αποκτάει χρόνο με το χρόνο περισσότερους φιλάθλους δίπλα της. Άλλωστε το “Κλεάνθης Βικελίδης” είναι γνωστό για τον παλμό του και αποδεικνύει περίτρανα την σημασία του 12ου παίκτη!
Ξετυλίγοντας το κουβάρι της τότε βαρυσήμαντης διοργάνωσης που αποτελούσε τον θεσμό του Κυπέλλου Ελλάδος, στην 28η διοργάνωση του τη σεζόν 1969-1970 μετείχαν 18 ομάδες Α εθνικής, 54 ομάδες Β εθνικής, καθώς και οι ερασιτεχνικές ομάδες των ανά νομό τοπικών ενώσεων. Οι 16 ομάδες που είχαν φτάσει ως τους “16” της προηγούμενης χρονιάς προκρίθηκαν χωρίς αγώνες στη φάση των “32”, ενώ από τη φάση αυτή και μετά η διοργάνωση ολοκληρώθηκε σε 5 γύρους, συμπεριλαμβανομένου του τελικού.
Οι “κιτρινόμαυροι” ξεκίνησαν τις υποχρεώσεις του από την φάση των “32”. Αρχικά, επικράτησαν με εκτός έδρας νίκη στην Πάτρα, κόντρα στην ομώνυμη ομάδα με 0-1. Στην συνέχεια ξεπέρασαν το εμπόδιο του πρωταθλητή και φιναλίστ του Κυπέλλου Πρωταθλητριών (την εποόμενη σεζόν), Παναθηναϊκού, στο κατάμεστο Χαριλάου με 2-1, ενώ στην προημιτελική φάση δεν είχε πρόβλημα απέναντι στην Καλλιθέα κερδίζοντας στην Ριζούπολη εύκολα με 3-1.
Στον ημιτελικό, άλωσε τον Ολυμπιακό στο “Γεώργιος Καραϊσκάκης” και με το αγαπημένο του σκορ (0-1) ξεκίνησε ολοταχώς πλέον για τον τελικό, όπου πραγματοποιήθηκε στην Θεσσαλονίκη, έπειτα από 37 ολόκληρα χρόνια. Τελευταία χρονιά που τελικός έλαβε χώρα στην συμπρωτεύουσα ήταν στον χαμένο τελικό του Άρη με τον Εθνικό το μακρινό 1933.
Πριν από την έναρξη του αγώνα, Άρης και ΠΑΟΚ, προπονήθηκαν στα πέναλτι, δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση σ’ αυτό το κομμάτι, καθώς οι πιθανότητες να έρθει ισόπαλο το παιχνίδι έμοιαζαν πολλές. Έτσι ήθελαν να είναι προετοιμασμένοι για παν ενδεχόμενο, με την διαδικασία των πέναλτι να εισάγετε για πρώτη φορά στην χώρα μας πριν εφαρμοστεί στην υπόλοιπη Ευρώπη, αποτελώντας σίγουρα μια πρωτοποριακή για την εποχή κατάσταση.
Η μεριά των οπαδών του Άρη ήταν αυτή που πανηγύρισε στο τέλος του αγώνα Ο Κεραμιδάς μόλις στο 8′ με κοντινή προβολή άνοιξε το σκορ. Ο Άρης συνέχισε να πιέζει καθ’ όλη τη διάρκεια του αγώνα. Στο 32’ ο διαιτητής Χρήστος Μίχας καταλογίζει πέναλτι υπέρ του αντίπαλου ΠΑΟΚ. Την εκτέλεση ανέλαβε ο Γιώργος Κούδας που αστόχησε… Πρόσωπο του αγώνα ήταν ο Άγγελος Σπυρίδων, ο οποίος με τα τερτίπια του πριν από το πέναλτι που είχε κερδίσει ο “Δικέφαλος”, εκνεύρισε τον Κούδα με αποτέλεσμα ο τελευταίος να σουτάρει άουτ. Την ίδια ώρα, ο Άρης είχε δύο ακυρωθέντα γκολ σε εκείνο τον τελικό, ενώ στο 2ο μέρος ο Δικέφαλος δεν κατάφερε να φέρει το παιχνίδι στα ίσα.
Ενδιαφέρον στοιχεία του αγώνα ήταν ότι πολύς χιλιάδες κόσμος βρέθηκε εκτός σταδίου γιατί πολύ απλά ήταν ασφυκτικά γεμάτο και δεν χωρούσαν, με τους οπαδούς των δύο ομάδων να δημιουργούν εκπληκτική ατμόσφαιρα και λιγάκι μεξικάνικη, επηρεασμένη από το Μουντιάλ. Φίλαθλοι με σομπρέρο και αναμμένα κεριά, έδιναν μουντιαλικό χρώμα στον τελικό.
Κερασάκι στην τούρτα; Μαζί πήγαν. Μαζί έφυγαν. Και δεν άνοιξε μύτη. Όσο παράξενο και άγνωστο κι αν μοιάζει υπήρξε η εποχή που η οπαδική έχθρα έμενε στην καζούρα και επέβαλε την συνύπαρξη των φιλάθλων. Την επομένη του θριάμβου του Άρη στο Μοδιάνο, στο Καπάνη, στις αφετηρίες του ΟΑΣΘ και στις γειτονιές κολλούσαν κηδειόχαρτα και κυκλοφορούσαν φέρετρα, ενώ οι νικητές κερνούσαν κονιάκ τους ηττημένους. Για προφανείς λόγους… Φυσικά τα τραγούδια δεν σταματούσαν: “Πω, πω τι… Κεραμίδα ήταν αυτή στου ΠΑΟΚ την κεφαλή”. Όμως παρέμεναν φίλοι.
Ωραία χρόνια. Καθαρά και ξέγνοιαστα. Άλλη ζωή. Γιατί την ώρα του εκάστοτε παιχνιδιού μπορεί να σε χώριζαν από τον αντίπαλο τα χρώματα, όμως με τη λήξη τα χρώματα ήταν και πάλι κοινά… τα γαλανόλευκα!
Διαιτητής ήταν ο Χρήστος Μίχας. Αρνητικός πρωταγωνιστής 3 χρόνια μετά στο Καυταντζόγλειο στον τελικό του Κυπέλλου Κυπελλούχων: Λιντς (του Ντον Ρέβι) – Μίλαν (του Νερέο Ρόκο και του Τζιάνι Ριβέρα). Εκτός από τις κάρτες και την σφυρίχτρα του είχε στο τσεπάκι του σταυρουδάκια, εικονίτσες και σκόρδα για το κακό το μάτι, αλλά τα έκανε μαντάρα κι εκεί. Στο ημίχρονο τα άκουσε χοντρά και από τους μεν και από τους δε. Και στο τέλος όλοι είχαν παράπονα!
Ο θρυλικός Άρης, έγραψε έναν από τους πιο μεγάλους θριάμβους της ιστορίας του. Με πρωτεργάτη και δημιουργό τον πρόεδρο του Νίκο Καμπάνη και αρχιτέκτονα της επιτυχίας τον προπονητή Μίλοβαν Τσίριτς, ο Άρης είναι η ομάδα εκείνη που μπήκε σφήνα στο Π.Ο.Κ., δημιουργώντας τις προϋποθέσεις για ακόμα υψηλότερους στόχους.
Έπαιξε ένα ποδόσφαιρο δυνατό, γρήγορο και ενίοτε με φαντασία, θυμίζοντας τη γερμανική ομάδα του Μουντιάλ του 1970. Με μερικούς φιλάθλους να λένε: ” Ο Άρης έχει άμυνα Γερμανίας, κέντρο Αγγλίας και επίθεση Βραζιλίας. Είναι δηλαδή μουντιαλική… ομάδα!“ Απέναντι σε έναν αντίπαλο φλύαρο και χωρίς ουσία στις κινήσεις του, οι παίκτες του Άρη αντιπαρέταξαν το μεστό και σίγουρο παιχνίδι τους που είχε μόνον ένα στόχο: τη νίκη.
Η 28η Ιουνίου του 1970 θα μνημονεύεται για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι, και όπως λένε οι οπαδοί του Άρη… “μέχρι τα όνειρα μας να πάρουν εκδίκηση”!
Οι συνθέσεις των δύο ομάδων:
AΡΗΣ: Xρηστίδης, Πάλλας, Ναλμπάντης, Σπυρίδων, Ραπτόπουλος, Σεμερτζής, Συρόπουλος, Κεραμιδάς, Αλεξιάδης, Παπαϊωάννου, Μιχαηλίδης.
ΠΑΟΚ: Χριστοδούλου(41΄Πίρτσος), Παπαχριστούδης, Φουντουκίδης, Μακρής (19΄Κοντογιώργος), Θεοφανίδης, Δράμαλης, Παρίδης, Σαράφης, Κούδας, Λάζος, Τερζανίδης.
