Ας εστιάσουμε στην καλύτερη ανάλυση όλων των εποχών, 20 χρόνια πριν.
Ο Κλίντον επισκέπτεται την Ελλάδα και ο Γεωργίου δίνει ένα ρεσιτάλ τεσσεράμιση λεπτών. Κάθε πρόταση περιέχει μια ατάκα που δεν μπορεί να σκεφτεί κανείς, με άνεση που έκανε ο Ζιζού κοντρόλ, με τόσο χιούμορ που φουκαράδες αυτοαποκαλούμενοι stand up comedians δεν μπορούν να έχουν ούτε στο 1% του.
Από το 0.55 του παρακάτω μνημείου πολιτιστικής κληρονομιάς λοιπόν, ο Γεωργίου ξεκινάει ένα κρεσέντο, έναν οργασμό λέξεων, μια ηχητική μελωδία ώστε να αποθεώσει την εμφάνιση του Κλίντον και να κατακεραυνώσει την αντίστοιχη του Σημίτη.
Ο Φειδίας που τον σμίλεψε, το Μέγαρο που σπεπάστηκε και οι τσολιάδες που κομπλάρησαν στην άφιξή του.
Ο Υπουργός Εσωτερικών με σακάκι δανεικό, τρία μανίκια μεγαλύτερο, μέχρι και τα δάχτυλα του έκρυβε. Με ένα μουστάκι ατροφικό σαν δεξιός ψάλτης.
Σε αντίθεση με τον άρχοντα, τον ΝΤΟΥΣΑΝ ΚΛΙΝΤΟΝ όπως πρέπει να λέγεται. Όχι καμαρότος, ΚΑΜΑΡΩΤΟΣ. Που δεν φοράει παπούτσια με κορδόνια γιατί δεν καταδέχεται να σκύψει. Τα μανικετόκουμπα που θύμιζαν χαμόγελο γύφτου: 5 κιλά χρυσάφι.
Από ποιον να πάρει χαιρετούρες; Από τον ενάμιση πήχη πρωθυπουργό; Τον λαδωμένο ποντικό; Με την καράφλα σκέτο αυγό; Με δίπλα του την Δάφνη, που ήταν έτοιμη για μπουγάδα;
Και μετά η ατάκα για την λιμουζίνα που οδηγεί στην κορύφωση της ανάλυσης. Και εκεί που είσαι έτοιμος να κάνεις επ’ώμου αρμ και παρουσιάστε, έρχονται και οι δύο ατάκες για τις κόρες του Κλίντον – Ιούλιο Καίσαρα: Τσέλσι, Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και Τότεναμ.
Και εκεί είναι που στήνεις άγαλμα και απονέμεις σαν επιγραφή: “η καλύτερη ανάλυση όλων των εποχών”.
