Ο Έρολ Μπουλούτ είναι γνώριμος στα γήπεδα της Ημαθίας, έχοντας φορέσει τη φανέλα της Βέροιας, ενώ για αρκετά χρόνια συνεργάζεται με έναν εκ των κορυφαίων Βεροιωτών στον χώρο του ποδοσφαίρου, Νίκο Καρύδα.
Δύο Έλληνες εκεί (Αλάνιασπορ), ένας εδώ (Φενέρμπαχτσε), δύο παρά πέρα (Κάρντιφ). Η προπονητική πορεία του Έρολ Μπουλούτ συνδέεται άρτια με την ελληνική αγορά, καθώς βρίσκεται πίσω από την είσοδο των Μπακασέτα και Σιώπη στην Τουρκία, του Πέλκα στη Φενέρ αλλά και το αγγλικό όνειρο του Γούτα με τον δεύτερο στη Championship.
Ένας φιλέλληνας που λατρεύει τους Έλληνες ποδοσφαιριστές και όχι άδικα. Άλλωστε πέρασε πάνω από πέντε χρόνια στη χώρα μας ως ποδοσφαιριστής, κατέκτησε τίτλους, πανηγύρισε μεγάλες νίκες και έκλεισε την καριέρα του ντυμένος στα χρώματα της Βέροιας. Με τη “Βασίλισσα” αγωνίστηκε συνολικά 12 φορές.
Γεννημένος στη Φρανκφούρτη της Γερμανίας, αποτέλεσε ταλέντο της τοπικής Άιντραχτ και έκανε το μεγάλο βήμα της καριέρας του στη χώρα των γονιών του, την Τουρκία. Με τη φανέλα της Φενέρμπαχτσε δεν έπαιξε απλώς για τέσσερα χρόνια αλλά «ωρίμασε» ποδοσφαιρικά, πανηγύρισε τίτλους και έπαιξε ανάμεσα στα αστέρια των κορυφαίων διοργανώσεων.
Ωστόσο τον Νοέμβρη του 2001 και έπειτα από μία περιπέτεια δανεισμών, ο Τούρκος αμυντικός πατάει το πόδι του σε ελληνικό έδαφος για χάρη του Πανιωνίου. «Ένας Τούρκος στη Νέα Σμύρνη» γράφουν οι εφημερίδες, με τον σύλλογο να υπογράφει τον ποδοσφαιριστή για έξι μήνες και οψιόν ανανέωσης σε περίπτωση που δείξει θετικά στοιχεία.
Η απόφαση πάρθηκε μέσω των εξαιρετικών αριθμών του. Ο Μπουλούτ έγινε βαρόμετρο για τον Πανιώνιο και εξελίχθηκε σε μία σημαντική μεταγραφή για το κλαμπ, κάνοντας την ομάδα να ανανεώσει αμέσως το συμβόλαιο του.
Οι εξαιρετικές εμφανίσεις στη Νέα Σμύρνη έφεραν το έντονο ενδιαφέρον του Παναθηναϊκού. Ενώ ο παίκτης τα είχε βρει με το «τριφύλλι», κάποιες ενέργειες τον έκαναν εν τέλει να φύγει από την Ελλάδα καθώς η μεταγραφική αγορά στην Ελλάδα είχε κλείσει.
Η μοίρα τον έφερε στο κατώφλι του Ολυμπιακού λίγα χρόνια αργότερα, όταν εκτός από το νταμπλ του 2006 και το πρωτάθλημα του 2007, ο κόσμος της ομάδας θα τον θυμάται πάντα για απίθανο γκολ που πέτυχε κόντρα στη Ρεάλ Μαδρίτης, με το οποίο υπέγραψε και μια ιστορική νίκη στους ομίλους του Champions League.
Έπειτα από δύο χρόνια στον Πειραιά, ακολούθησε η Μέταλουργκ Ντόνετσκ πριν επιστρέψει ξανά στην Ελλάδα για να αγωνιστεί με τα χρώματα Ολυμπιακό Βόλου, ΟΦΗ και Βέροιας προτού αποφασίσει να κρεμάσει τα παπούτσια του. Ωστόσο η ποδοσφαιρική του πορεία δεν σταματά εκεί, αφού έβαλε αμέσως την προπονητική του στολή για να σταθεί στο πλάι αρκετών προπονητών, μεταξύ αυτών του Αμπντουλάχ Άβτσι με τον οποίο συνεργάστηκαν για τρία χρόνια στην Μπασακσεχίρ.
Τα μαθήματα βγήκαν από την πρώτη στιγμή που ο Μπουλούτ αποφάσισε να ανοίξει τα φτερά του ως κόουτς. Η Μαλάτιασπορ αρχικά και η Αλάνιασπορ στη συνέχεια, ήταν αρκετά παραδείγματα για να κάνει τη Φενέρμπαχτσε να στραφεί στην επιλογή του. Έμεινε εκεί για σχεδόν μία σεζόν, μετακόμισε στην Γκαζιαντέπ και ο καταστροφικός σεισμός στην Τουρκία, τον… έστειλε στην πρώτη του προπονητική εμπειρία εκτός συνόρων.
Η συνταγή της επιτυχίας δεν άλλαξε στην Κάρντιφ, όπου ο Μανώλης Σιώπης και ο Δημήτρης Γούτας ντύθηκαν στα «μπλε» στην προσπάθεια του Τούρκου προπονητή να ανεβάσει το επίπεδο των Ουαλών στη μάχη της Championship. Δεν είναι όμως το μοναδικό ελληνικό στοιχείο στην ομάδα, αφού ο έμπειρος κόουτς έχει ως «δεξί χέρι» τον Νίκο Καρύδα με τεράστια εμπειρία στα ελληνικά και ευρωπαϊκά γήπεδα αλλά και τον άλλοτε πορτιέρε του Παναθηναϊκού, Μάριο Γκαλίνοβιτς, για τη θέση του προπονητή των τερματοφυλάκων.
Εκεί που τελειώνει το βιογραφικό του 48χρονου προπονητή αρχίζει η δική του… εξομολόγηση στο Gazzetta όπου μιλάει για όλη του τη ζωή, τα ποδοσφαιρικά του χρόνια αλλά και τις προπονητικές αρχές που έχει πλέον.
– Αρχικά, πείτε μου για την παιδική σας ηλικία…
«Από το 1971 οι γονείς μου ήρθαν στη Γερμανία και συγκεκριμένα στη Φρανκφούρτη. Ο πατέρας μου ήρθε αρχικά για δουλειά και στη συνέχεια η μητέρα μου και έτσι γεννηθήκαμε εδώ τόσο εγώ όσο και οι αδερφές μου. Πήγαμε σχολείο εδώ, μεγαλώσαμε, σπουδάσαμε. Όλα»
– Πότε ξεκινήσατε το ποδόσφαιρο;
«Ξεκίνησα στα πέντε μου χρόνια όταν έπαιζα μπάλα στον δρόμο μπροστά από το σπίτι μου. Έπειτα γράφτηκα σε μία τοπική ομάδα και έτσι ξεκίνησα την καριέρα μου. Στα 13 μου άλλαξα ομάδα και στα 15 μου πήγα στην ακαδημία της Άιντραχτ Φρανκφούρτης. Στα 17 μου, η ομάδα που έκανε πρόταση και τότε ήταν που ξεκίνησα και την καριέρα μου γιατί υπέγραψα το πρώτο μου επαγγελματικό συμβόλαιο. Θυμάμαι ήταν το 1992 και έτσι ξεκίνησε η ποδοσφαιρική μου καριέρα. Παράλληλα έπαιζα στην Κ21 της Τουρκίας».
– Ήσασταν εξ αρχής αριστερός μπακ ή γίνατε στην πορεία;
«Όχι, όχι. Έγινα αριστερός μπακ όταν πήγα στη Φενέρμπαχτσε. Μέχρι τότε έπαιζα φορ και ήμουν και πολύ καλός σε εκείνη τη θέση. Έβαζα συνέχεια γκολ, ήμουν πρώτος σκόρερ στην ομάδα μου αλλά όταν πήγα στην Άιντραχτ, αρχικά ήμουν αριστερός εξτρέμ και στη συνέχεια στη Φενέρμπαχτσε, ο Κάρλος Αλμπέρτο Παρέιρα, στην προετοιμασία που κάναμε, με ρώτησε πριν από ένα φιλικό αν μπορώ να αγωνιστώ ως αριστερός οπισθοφύλακας. Δεν είχα παίξει ποτέ σε εκείνη τη θέση αλλά είπα ‘ας το δοκιμάσουμε για λίγα ματς και το βλέπουμε’. Μετά από 2-3 παιχνίδια ήρθε και μου είπε πως είμαι ο νέος αριστερό μπακ της ομάδας, οπότε έμεινα σε εκείνη τη θέση».
– Είχατε είδωλο;
«Μου άρεσαν πολλοί ποδοσφαιριστές αλλά δεν είχα κάποιο μεγάλο είδωλο. Μου άρεσε ο τρόπος παιχνιδιού του Ροναλντίνιο και γενικά τέτοιου στυλ ποδοσφαιριστές. Ο Μαλντίνι ήταν κορυφαίος αμυντικός… είναι πολλοί παίκτες που μου άρεσαν».
– Γιατί επιλέξατε την τουρκική υπηκοότητα και όχι τη γερμανική για τις εθνικές ομάδες;
«Όταν ήμουν 18 ετών μου ήρθε μία κλήση από τη γερμανική ομοσπονδία αλλά την ίδια στιγμή είχα και από την τουρκική για την Κ21. Επέλεξα την τουρκική αρχικά και στο ντεμπούτο μου κόντρα στην Ελβετία για τα προκριματικά του EURO U21 έπαιξα ως στόπερ. Το φαντάζεσαι; Ήμουν φορ και στην εθνική με έβαλαν κεντρικό αμυντικό. Είχα ένα αρκετά καλό παιχνίδι και έτσι προέκυψε το ενδιαφέρον από ομάδες της Ευρώπης και γι’ αυτό πήγα στη Φενέρ»
– Πώς νιώσατε όταν ήρθε η πρόταση από τη Φενέρμπαχτσε;
«Το να έχεις πρόταση από ένα από τα κορυφαία κλαμπ της Τουρκίας, τη Φενέρμπαχτσε, είναι τρομερό συναίσθημα και ειδικά για έναν 19χρονο ποδοσφαιριστή. Για εμένα ήταν κάπως δύσκολη απόφαση να πάω στην Τουρκία γιατί δεν είχα μείνει για μεγάλο διάστημα στη χώρα. Μόνο για διακοπές είχα πάει και έπρεπε να επιλέξω αν θα ήθελα να πάω εκεί για μεγάλο διάστημα. Μίλησα με την οικογένεια μου και αποφάσισα να πάω στην Κωνσταντινούπολη για να υπογράψω με τη Φενέρμπαχτσε. Ο πατέρας μου ήρθε μαζί μου και με στήριξε σε αυτό… κάπως έτσι ξεκίνησε η καριέρα μου»
– Για τον Γιοάκιμ Λεβ…
«Είναι κάτι παραπάνω από προπονητής. Γίνεται φίλος με τον ποδοσφαιριστή, είναι δάσκαλος, πολύ καλός προπονητής αλλά και εξαιρετικός χαρακτήρας. Έχει δείξει τι μπορεί να κάνει ως κόουτς, αλλά και ως χαρακτήρας, είναι εξαιρετικός»
– Με τη Φενέρμπαχτσε είχατε αγωνιστεί για πρώτη φορά και σε ομίλους του Champions League…
«Ναι, ναι και θυμάμαι τη νίκη μας στην έδρα της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Ήταν ιστορική νίκη, μαγική νύχτα για εμένα και το θυμάμαι μέχρι σήμερα».
– Μετά ήρθε η επιστροφή στην Άιντραχτ και μετά από ένα μικρό διάστημα πήγατε δανεικός στην Τραμπζονσπόρ. Εκεί παίξατε κόντρα στη Φενέρ, πόσο δύσκολο ήταν για εσάς;
«Δεν ήταν κάτι εύκολο. Έπαιξα για τέσσερα χρόνια εκεί και μετά παίζεις αντίπαλος στην πρώην σου ομάδα και μάλιστα στην έδρα της. Το αστείο στην υπόθεση είναι πως οι γονείς μου έχουν καταγωγή από την Τραπεζούντα όπου βρίσκεται η Τράμπζονσπορ. Επίσης κάτι που θέλω να σημειώσω σε αυτή τη “σχέση” είναι ότι το 1995/96 όσο ήμουν στη Φενέρ, παίξαμε κόντρα στην Τράμπζονσπορ ως αντίπαλοι για την κορυφή της βαθμολογίας. Όταν παίξαμε στην έδρα της, ήταν ένα βαθμό μπροστά μας. Αν νικούσαμε θα ήμασταν πρωταθλητές, αν χάναμε θα τερματίζαμε δεύτεροι. Σε εκείνο το παιχνίδι ήμουν στον πάγκο, ήμουν στεναχωρημένος αλλά όταν το σκορ ήταν 1-1, με έριξε στο ματς στο 83′. Στην πρώτη μου επαφή με την μπάλα, πέρασα δύο παίκτες και έδωσα την ασίστ για το γκολ που μας έδωσε τη νίκη και το πρωτάθλημα. Οπότε οι οπαδοί της Τράμπζονσπορ δεν το ξέχασαν και γνώριζαν ότι οι γονείς μου έχουν καταγωγή από εκεί. Έτσι όταν πήγα ήταν αρκετά δύσκολο να με υποδεχθούν αλλά ήταν πολύ ωραίο να παίζω για την ομάδα απ’ όπου είχαν καταγωγή οι γονείς μου. Ήταν διαφορετικό».
– Και έρχεται η σειρά του Πανιωνίου. Αρχικά τι γνωρίζατε για το ελληνικό πρωτάθλημα πριν έρθετε;
«Αρχικά δεν ήξερα πολλά για την Ελλάδα. Τσέκαρα λίγο το πρωτάθλημα αλλά αρκετοί φίλοι από τη Γερμανία μου έλεγαν για τις σχέσεις που έχει η Ελλάδα με την Τουρκία. Τους εξήγησα ότι είχα πολλούς Έλληνες φίλους και ότι δεν υπήρχε κανένα θέμα. Όταν υπέγραψα στον Πανιώνιο κατάλαβα αμέσως ότι ήταν η σωστή επιλογή που πήγα εκεί. Πέρασα πολύ όμορφα στην Αθήνα, με την ομάδα, με τους συμπαίκτες μου, τους οπαδούς. Κάναμε και εξαιρετικές σεζόν γιατί καταφέραμε να τερματίσουμε ψηλά και να πάμε στην Ευρώπη».
– Με ποιον παίκτη ήρθατε αμέσως κοντά;
«Με τον Ερμίν Σίλιακ, τον Αλέν Ραγκουέλ, τον Τάκη Γκώνια, τον Μπελάι που μόλις είχε έρθει από τον ΠΑΣ Γιάννινα και ήταν ένας πολύ καλός ποδοσφαιριστής. Ο Μάντζιος που ήταν αρκετά ταλαντούχος και γενικά είχαμε μία πολύ καλή ομάδα. Τον Ντρόμπνι στο τέρμα, τον Ιωάννου…»
– Και ο Τζιόλης που έκανε τα πρώτα του βήματα…
«Ναι, ναι αλλά τότε ήταν “chicken” (γέλια). Ήταν πολύ μικρός σε ηλικία και τότε έκανε τα πρώτα του βήματα, αλλά είχε πολύ ταλέντο».
– Υπήρχε ταλέντο γενικά στο ελληνικό ποδόσφαιρο;
«Όταν κοιτάω την εποχή που έπαιξα, ήταν εξαιρετικοί ποδοσφαιριστές. Υπάρχουν πολλές διαφορές των τότε Ελλήνων ποδοσφαιριστών με τώρα. Από τις ομάδες μέχρι την Εθνική Ελλάδας».
– Ποιο ματς θυμάστε πιο έντονα με τον Πανιώνιο;
«Θυμάμαι τα παιχνίδια κόντρα στον Παναθηναϊκό, το ματς του κυπέλλου Ελλάδας κόντρα στην ΑΕΚ για τα προημιτελικά που ήρθαμε 1-1, εκείνος ο αγώνας με τον Ολυμπιακό που είχαμε νικήσει με 3-1 την πρώτη σεζόν αλλά και το 0-0 τη δεύτερη μου χρονιά. Έντονα μέσα μου έχει μείνει και το ματς κόντρα στον Ηρακλή την πρώτη μου σεζόν. Είχα τιμωρηθεί και δεν μπορούσα να παίξω σε εκείνο το παιχνίδι, στο οποίο αν νικούσαμε θα μπαίναμε σε ευρωπαϊκή διοργάνωση αλλά ισοφαριστήκαμε στο τέλος και έτσι δεν τα καταφέραμε. Το καταφέραμε, όμως, την επόμενη σεζόν».
– Όταν ήσασταν στον Πανιώνιο, είχατε φανταστεί τον εαυτό σας στον Ολυμπιακό;
«Κοίτα, τέτοια πράγματα δεν μπορείς να τα σχεδιάσεις. Έχει να κάνει με τις εμφανίσεις και το τι κάνεις στο γήπεδο. Όταν είσαι καλός, θα περιμένεις και προτάσεις από μεγάλες ομάδες. Μετά από 1,5 χρόνο στον Πανιώνιο, ήμουν αρκετά καλός και έτσι είχα πρόταση από τον Παναθηναϊκό και από άλλες ομάδες. Μάλιστα ήμουν κοντά να υπογράψω στον Παναθηναϊκό αλλά δεν έγινε η μεταγραφή λόγω ενός θέματος στον Πανιώνιο το καλοκαίρι του 2003».
– Πόσο κοντά είχατε φτάσει στον Παναθηναϊκό και γιατί δεν έγινε η μεταγραφή;
«Ουσιαστικά είχα συμφωνήσει με τον Παναθηναϊκό για τρία χρόνια. Για να καταλάβεις, με τον Πανιώνιο όταν υπέγραψα στην αρχή, το συμβόλαιο ήταν για έξι μήνες και υπήρχε οψιόν ανανέωσης για ακόμα δύο χρόνια. Είχα πάει καλά, τους άρεσα πολύ και έτσι έμεινα. Όταν ήρθε η πρόταση από τον Παναθηναϊκό, δεν ήθελαν να με δώσουν ως ελεύθερο και το ζήτημα είχε πάει μέχρι και το αθλητικό δικαστήριο. Γράφτηκαν αρκετά για εμένα που δεν ίσχυαν και εν τέλει τιμωρήθηκα για έναν μήνα. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να κλείσει η μεταγραφική περίοδος στην Ελλάδα και να μην μπορεί να γίνει η μεταγραφή στον Παναθηναϊκό. Για αυτό και πήγα στην Μπούρσασπορ».
– Και έτσι φύγατε…
«Δεν ξέρω γιατί έφυγα και δεν γνωρίζω μέχρι σήμερα. Έδωσα τα πάντα για το κλαμπ για να πετύχει παρόλο που στο τέλος έγινε ό,τι έγινε. Δεν είχα πει ποτέ τίποτα για αυτό το συμβάν και ούτε κράτησα κακία στον σύλλογο».
– Όταν μάθατε μετά για τον Ολυμπιακό, πώς νιώσατε;
«Είχα πάντα καλή σχέση με την Ελλάδα από τότε που έπαιζα στον Πανιώνιο. Θυμάμαι που με ρώτησαν αν θέλω να παίξω στον Ολυμπιακό και η απάντηση μου ήταν “φυσικά, ποιος δεν θέλει να παίξει στον Ολυμπιακό;” καθώς είναι μία από τις μεγαλύτερες ομάδες στην Ελλάδα. Έτσι έγινε το deal, υπέγραψα και έγινα παίκτης του Ολυμπιακού. Κατακτήσαμ ε δύο φορές το πρωτάθλημα και μία το κύπελλο».
– Πείτε μου για τον Σωκράτη Κόκκαλη…
«Δεν είχαμε μιλήσει πολύ. Ερχόταν σχεδόν πάντα στα αποδυτήρια πριν τα παιχνίδια για να μας δώσει θάρρος για τη νίκη. Πάντα ήθελε να νικάμε όπως όλοι οι πρόεδροι άλλωστε. Είτε είναι Ολυμπιακού, είτε Παναθηναϊκού, είτε ΑΕΚ, είτε ΠΑΟΚ».
– Είχατε καλές σχέσεις με τα… αστέρια της ομάδας; Όπως ο Ριβάλντο, ο Τουρέ…
«Με τον Γιάγια Τουρέ ήμασταν μαζί στο ίδιο δωμάτια στην προετοιμασία. Είναι ένας ωραίος τύπος. Βέβαια τότε ήταν πιο νέος αλλά εξελίχθηκε και έγινε ένας παίκτης τοπ επιπέδου. Όσο για τον Ριβάλντο ήταν μία μεγάλη προσωπικότητα. Δεν θα ξεχάσω τότε που νικήσαμε τον Παναθηναϊκό 3-2 και είχε αλλάξει τελείως τη ροή του αγώνα».
– Υπάρχει κάποια ιστορία από τον Ολυμπιακό που λίγοι γνωρίζουν;
«Δεν θα ήθελα να πω καλύτερα»
– Κατακτήσατε δύο πρωταθλήματα. Ποιο ξεχωρίζετε;
«Το πρώτο πρωτάθλημα ξεχωρίζω φυσικά. Είχα παίξει και περισσότερο ενώ παίζαμε και στο Champions League. Τη δεύτερη σεζόν είχα θέματα τραυματισμού οπότε δεν έπαιξα πολύ, είχα μείνει εκτός για τρεις μήνες».
– Μία από τις μεγάλες στιγμές είναι και το απίθανο γκολ με τη Ρεάλ Μαδρίτης…
«Ήταν κάτι τρελό αυτό. Είχαμε κάνει μία καλή σεζόν και θεωρώ ότι θα μπορούσαμε να έχουμε νικήσει κάποια παιχνίδια στους ομίλους του Champions League όπως με τη Λιόν. Σκόραρα και με το δεξί μου κόντρα στη Ρεάλ Μαδρίτης και πιστεύω ότι είναι από τα πιο ωραία γκολ στην ιστορία της ομάδας. Ήταν η στιγμή που δεν θα ξεχάσω ποτέ από την καριέρα μου γιατί με αυτό το γκολ νικήσαμε κιόλας. Όσο για τη Θύρα 7 και γενικά τους οπαδούς ήταν απλά φανταστικοί όπως πάντα. Το λέω συνέχεια αυτό».
– Παραμένει ο Ολυμπιακός στην καρδιά σας;
«Και βέβαια είναι στην καρδιά μου. Κέρδισα δύο πρωταθλήματα, ο κόσμος με αγαπάει. Όπως είναι η Φενέρμπαχτσε στην Τουρκία, είναι ο Ολυμπιακός στην Ελλάδα και πραγματικά μου αρέσει πολύ. Είναι στην καρδιά μου».
– Αν δεν υπήρχε ο Ολυμπιακός, για ποια άλλη ελληνική ομάδα θα θέλατε να παίξετε;
«Αυτή μία αρκετά δύσκολη ερώτηση (γέλια). Μετά μένουν τρία μεγάλα κλαμπ όπως ο Παναθηναϊκός, η ΑΕΚ και ο ΠΑΟΚ. Δεν ξέρω γιατί σέβομαι όλα αυτά τα κλαμπ και δεν μπορώ να πω τι θα επέλεγα. Έχουν τεράστια ιστορία».
– Πήγατε στον Ολυμπιακό Βόλου και μετά στον ΟΦΗ όπου είχατε και μία άνοδο…
«Δεν ήταν εύκολο. Ο ΟΦΗ είναι ένα μεγάλο κλαμπ στην Ελλάδα και πρέπει να βρίσκεται στη μεγάλη κατηγορία κατά τη γνώμη μου. Τότε όμως είχε οικονομικά προβλήματα. Αρκετοί ποδοσφαιριστές στο τέλος της σεζόν έφυγαν και επέστρεψαν μετά από λίγο για να αγωνιστούν προκειμένου να ανέβει η ομάδα. Κάποιοι δεν πληρώθηκαν αλλά πάλεψαν για να έρθει η επιτυχία. Ήταν υπέροχο, όπως και το Γεντί Κουλέ που είχε μία υπέροχη ατμόσφαιρα. Στην επόμενη σεζόν βέβαια που ανεβήκαμε στη Superleague υπήρξαν ακόμα περισσότερα οικονομικά προβλήματα. Γι’ αυτό και στο πρώτο εξάμηνο έφυγα για τη Βέροια».
– Ήταν δύσκολο να τελειώσετε την καριέρα σας;
«Για κάθε ποδοσφαιριστή είναι δύσκολη απόφαση. Ήμουν 37 και πιστεύω ήταν η ώρα να σταματήσω. Σωματικά θα μπορούσα να παίζω μέχρι και τα 40 μου αλλά είχα σχεδιάσει ήδη στο μυαλό μου να γίνω προπονητής. Οπότε μόλις ανεβήκαμε με τη Βέροια, αποφάσισα να γίνω προπονητή».
– Είχατε οικονομικά ζητήματα με τις ελληνικές ομάδες;
«Είχα αρκετά προβλήματα. Με τον Πανιώνιο είχαμε μικρά προβλήματα αλλά με τον ΟΦΗ υπήρχε μεγάλο θέμα. Και στον Ολυμπιακό Βόλου είχαμε κάποια προβλήματα κυρίως με το γεγονός ότι αργούσαν οι πληρωμές».
– Ποια ελληνική λέξη θυμάστε;
«Η λέξη που θυμάμαι μέχρι τώρα έντονα είναι το “αύριο” γιατί κάθε φορά που λέγαμε για την πληρωμή μας, μας έλεγαν “αύριο” (γέλια). Βέβαια η λέξη που έλεγαν όλοι ήταν το μ@@@@@. Είναι η λέξη κλειδί της Ελλάδας (γέλια)».
– Είστε χαρούμενος με την καριέρα που είχατε;
«Είμαι πραγματικά χαρούμενος. Αρχικά τελείωσα την καριέρα μου στα 37 μου, πήρα την κατάλληλη απόφαση, την κατάλληλη στιγμή. Σίγουρα σε κάποια χρόνια θα μπορούσα να πάρω καλύτερες αποφάσεις αλλά έτσι είναι το ποδόσφαιρο και η ζωή. Εκείνες τις στιγμές θεώρησα ότι είναι σωστές κινήσεις και δεν μετανιώνω».
– Ποιος είναι ο δυσκολότερος αντίπαλος που είχατε;
«Αρκετά δύσκολη ερώτηση. Θα πω τον Γιούρκα Σεϊταρίδη του Παναθηναϊκού. Μου άρεσε πάρα πολύ ο τρόπος του παιχνιδιού του και τον θεωρούσα πολύ καλό ποδοσφαιριστή. Μου άρεσε να παίζω απέναντί του».
– Το «μικρόβιο» της προπονητικής πώς σας μπήκε;
«Ήταν κάτι που σκεφτόμουν όσο ήμουν ποδοσφαιριστής. Το σχεδίαζα να γίνω προπονητής. Ήταν το 2009 που είχα ξεκινήσει να εξασκώ την προπονητική».
– Πόσο σας βοήθησε η παρουσία σας στο πλευρό του Άβτσι;
«Θεωρώ ότι όταν είσαι βοηθός προπονητή, πρέπει να έχεις όραμα για το μέλλον σου. Για να γίνεις πρώτος! Και αυτό το όραμα το εξήγησα στον Άβτσι. Στο πώς βλέπω το ποδόσφαιρο, τη φιλοσοφία μου και έτσι αρχίσαμε να δουλεύουμε μαζί. Με βοήθησε πάρα πολύ στην επικοινωνία με τους ποδοσφαιριστές, στις τακτικές, τον τρόπο παιχνιδιού, σε πολλά… Μου έδειχνε πράγματα στις προπονήσεις και μέσα σε τρία χρόνια στην Μπασακσεχίρ έχτισα τον εαυτό μου ως προπονητής».
– Πώς πήρατε την απόφαση να κάνετε το βήμα παραπάνω στην προπονητική;
«Ήμουν τέσσερις σεζόν με την Μπασακσεχίρ. Λίγο πριν τα προκριματικά με την Μπράγκα, πήγα στον Άβτσι και του είπα “κόουτς, θέλω να αποχωρήσω”. Έπαθε ένα σοκ (γέλια). Άρχισε να μου λέει ‘γιατί να φύγεις;’ και του εξήγησα ότι θέλω να προπονήσω ομάδα της πρώτης κατηγορίας. Αρνήθηκε να φύγω (γέλια). Μου είπε μόνο αν ο πρόεδρος δεχθεί να φύγω θα με αφήσει, αλλιώς όχι. Τελικά στο τέλος τα βρήκαμε όλοι και έφυγα για να κάνω το δικό μου βήμα παραπάνω».
– Στην Αλάνιασπορ είχατε δημιουργήσει και μία μικρή ελληνική αποικία…
«Τόσο τον Μπακασέτα όσο και τον Σιώπη εγώ τους πήρα στην Αλάνιασπορ. Ήταν δικές μου επιλογές. Ο Τζαβέλλας ήταν ήδη εκεί».
– Τι το ιδιαίτερο είχαν ο Σιώπης και ο Μπακασέτας για εσάς;
«Ο Σιώπης έδινε πάντα το 100% είτε σε προπονήσεις, είτε σε αγώνες, τα δίνει όλα για την ομάδα. Μου αρέσει ο τρόπος που δουλεύει, το πνεύμα του… Ο Μπακασέτας είναι πιο τεχνίτης που μπορεί να πάρει πάνω του την ομάδα. Έχει τρομερό αριστερό πόδι, είναι δυνατός με την μπάλα στα πόδια. Αποδείχθηκε κιόλας πως έκανα πολύ καλά γιατί είχε εξαιρετικούς αριθμούς και τώρα στην Τράμπζονσπορ είναι από τους καλύτερους ποδοσφαιριστές και μαζί ήταν και ο Σιώπης. Έκαναν πολλά μαζί στην Τράμπζο».
– Πιστεύετε ότι υπάρχει ταλέντο στην Ελλάδα;
«Εννοείται πως έχουν ταλέντο. Έχω παίξει στην Ελλάδα και είχα δει πολύ ταλαντούχος και ποιοτικούς ποδοσφαιριστές οπότε ως προπονητής τσεκάρω πολύ την ελληνική αγορά για να βρω τέτοιες περιπτώσεις. Πάντα σκανάρω αυτή την αγορά για να βρω ευκαιρίες και μπορώ να αποκτήσω καλούς παίκτες χωρίς να δώσω πολλά λεφτά. Έτσι αποκτήσαμε τον Σιώπη και τον Μπακασέτα στην Αλάνιασπορ».
– Πείτε μου για τη στιγμή που γίνατε προπονητής στη Φενέρμπαχτσε και πώς νιώσατε που είχατε παίξει και ως ποδοσφαιριστής εκεί;
«Δεν είναι εύκολο να είσαι πρώτος προπονητής στη Φενέρμπαχτσε και ειδικά εγώ που πήγα εκεί με μόλις τρία χρόνια εμπειρίας. Είδαν τη δουλειά μου στις προηγούμενες ομάδες της Τουρκίας και έτσι θεώρησαν ότι είμαι ο κατάλληλος. Είναι υπέροχο συναίσθημα να παίζεις για ένα κλαμπ, να κερδίζεις τίτλους και μετά να γίνεσαι προπονητής σε αυτή την ομάδα. Η αλήθεια είναι πως εκείνο το καλοκαίρι δεν έκανα όσες μεταγραφές θα ήθελα. Δεν διαχειριστήκαμε καλά τις μεταγραφές γιατί είχα αρκετούς ποδοσφαιριστές που δεν τους ήθελα στο ρόστερ, δεν έκαναν στα πλάνα μου αλλά είχαν συμβόλαιο με την ομάδα».
– Έχετε προσεγγίσει άλλους Έλληνες ποδοσφαιριστές;
«Δεν μπορώ να πω ονόματα. Και βέβαια κοιτάω την ελληνική αγορά και το ελληνικό πρωτάθλημα. Έχω δει πολύ καλούς ποδοσφαιριστές αλλά δεν μπορώ να πω ποιους».
– Στην Τουρκία είχε γίνει και ένας μεγάλος σεισμός όσο ήσασταν εκεί…
«Όταν ήμουν στην Γκαζιαντέπ είχαμε αποχωρήσει από το πρωτάθλημα λόγω του σεισμού και είχαμε λύσει και το συμβόλαιο. Ήταν πραγματικά πολύ δύσκολες μέρες για την ομάδα και την πόλη. Πολλές περιοχές πληγώθηκαν από τον σεισμό, πέθανε αρκετός κόσμος και πραγματικά λυπάμαι πολύ για αυτό. Ήμουν και εγώ εκεί με το σταφ μου και την οικογένεια μου. Νιώσαμε τον σεισμό και ήταν πραγματικά τρομακτικό. Ήταν τα παιδιά μου εκεί και τρόμαξα γι’ αυτά πιο πολύ από εμένα. Δεν σκέφτεσαι τον εαυτό του εκείνη τη στιγμή αλλά την οικογένεια. Δεν υπήρχαν πτήσεις λόγω του σεισμού και έτσι μάζεψα τα πράγματα μου και νοίκιασα ιδιωτική πτήση για να πάμε με την οικογένεια μου σε άλλη περιοχή. Ήταν άσχημο».
– Στην Κάρντιφ πώς καταλήξατε;
«Είχα από πριν καλές σχέσεις με την ομάδα και είχαν προσπαθήσει να με πάρουν ένα με δύο χρόνια πριν. Είμαι πραγματικά χαρούμενος που είμαι μέρος αυτού του κλαμπ. Είναι αρκετά διαφορετικό με το τουρκικό πρωτάθλημα. Είναι ανάμεσα στα πιο δύσκολα πρωταθλήματα της Ευρώπης, έχει πολλές καλές ομάδες, καλούς ποδοσφαιριστές… Ειδικά αυτή τη σεζόν είναι η πιο δυνατή σεζόν με τα κλαμπ που έχει η κατηγορία καθώς είναι η Λέστερ, η Λιντς, η Σάουθαμπτον που έχουν μεγάλη ιστορία. Όπως και η Κάρντιφ».
– Πίσω από τις μεταγραφές των Σιώπη και Γούτα…
«Τον Σιώπη τον ήξερα. Ο Γούτας είχε κάνει εξαιρετική σεζόν με την Σίβασπορ. Τον είχα δει τι εξέλιξη είχε στο τουρκικό πρωτάθλημα αλλά και στο Europa League. Γι’ αυτό αποφάσισα να τον φέρω στην Κάρντιφ. Άλλωστε είχαμε μία δύσκολη μεταγραφική περίοδο, μπορούσαμε να αποκτήσουμε ελεύθερους ποδοσφαιριστές οπότε τόσο ο Σιώπης όσο και ο Γούτας ήταν εξαιρετικές περιπτώσεις».
– Ποιοι είναι οι στόχοι σας με την Κάρντιφ;
«Τα προηγούμενα 2-3 χρόνια ήταν δύσκολα για το κλαμπ. Ήταν κοντά στον υποβιβασμό, οπότε ο στόχος είναι να κάνουμε τα πράγματα καλύτερα από τα προηγούμενα χρόνια. Κάθε παιχνίδι δίνουμε τον καλύτερο μας εαυτό, έχουμε καλούς ποδοσφαιριστές και στεκόμαστε στο πλευρό του κάθε παίκτη. Ελπίζω αυτό να συνεχιστεί. Δεν είναι εύκολο βέβαια».
– Είχατε ποτέ πρόταση από ελληνική ομάδα;
«Είχα κάποια τηλεφωνήματα από ατζέντηδες για ελληνικές ομάδες αλλά δεν ήρθε ποτέ κάποια ομάδα αυτοπροσώπως. Είχα αρκετό ενδιαφέρον από ατζέντηδες αλλά δεν είχα ποτέ κάποια επίσημη κρούση από την Ελλάδα. Είμαι ανοιχτός στο ενδεχόμενο να έρθω στην Ελλάδα να προπονήσω και θα μου άρεσε».
