Δήλωσε ότι είναι ευχαριστημένος από την προσπάθεια των ποδοσφαιριστών του και πως ο Μπουόλι είναι ένα παιδί που του αρέσει να ανοίγεται και να φεύγει στον ανοιχτό χώρο…
Αν κάτι για το οποίο ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ”κομμένος και ραμμένος” ο Μπουόλι, είναι για να αγωνίζεται ως πλάγιος επιθετικός κατά την ταπεινή μου γνώμη. Του αρέσει στον ανοιχτό χώρο; Μπορεί να του αρέσει, αλλά ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ! Και το ίδιο και ο Γιουκούδης. Κι εμένα θα μου άρεσε να δουλεύω με τον Γκουαρντιόλα ή έστω με τον Αρτέτα. Μπορώ όμως; Είμαι ικανός;
Ο Φλορεντί Μπουόλι είναι ένας αρκετά δυνατός, με τρομερά σωματικά προσόντα, φιλότιμος, σχετικά γρήγορος επιθετικός, που έχει ένα καλό τελείωμα σε 1ο χρόνο και μόνο και όταν η ομάδα πάει σε πλαγιοκόπηση σε φάση επιθετικής μετάβασης και σε ορισμένες περιπτώσεις σε οργανωμένη επίθεση. Αυτό. Και τίποτε άλλο! Αν περιμένει κάποιος από τον Μπουόλι να εφαρμόσει σωστή υπομαδική τακτική, να ντριμπλάρει στα ένας εναντίον ενός και να διεμβολίσει, να περπατήσει στον ασβέστη, να σκοράρει σε 2ο χρόνο με κάποια επιτόπια απελευθέρωση, να σεντράρει με σωστή τεχνική και στόχευση ή να δημιουργήσει ο ίδιος, τότε απλά δεν έχει ιδέα από την αξιολόγηση των δυνατοτήτων ενός ποδοσφαιριστή. Φυσικά και υπάρχει τρόπος ώστε να προσαρμόσεις τον τρόπο παιχνιδιού έτσι ώστε να εκμεταλλευτείς τις ικανότητες του Καμερουνέζου! Έγινε σε δυο παιχνίδια! Μετά τι έγινε; Όμως εκεί, πάει αλλού η δουλειά. Στον σχεδιασμό, στο με ποια τεχνικοτακτικά και φυσικά-αθλητικά κριτήρια επιλέχθηκαν οι παίκτες του ρόστερ, αν θεωρητικά υπάρχει τακτικό κούμπωμα και κυρίως στην ενίσχυση του Γενάρη, η οποία μέχρι στιγμής έχει αποτύχει παταγωδώς.
Άκουγα χθες στην κερκίδα κάποιους να εναντιώνονται κατά του Ορφανίδη που έχασε το πέναλτι. Εντάξει ρε παιδιά, αυτό μπορεί να συμβεί. Ήταν καλή η εκτέλεση αλλά δεν είχε τύχη. Εδώ δεν μπορεί κάποιος να πει κάτι.
Όσο για το pressing ψηλά το οποίο είπε ο προπονητής της Βέροιας πως δεν πράττει ο Καμερουνέζος…από την αρχή της χρονιάς μέχρι πριν τη διακοπή του πρωταθλήματος, ο Μπουόλι σε θέση σέντερ φορ, κατά την αμυντική οργάνωση της ομάδας, ήταν αυτός που έβγαζε αντίδραση και πίεζε ψηλά με σκοπό να κερδίσει τη μπάλα. Μετά τη διακοπή, στον προηγούμενο αγώνα, ναι… δεν είχε δυνάμεις να πιέσει. Οπότε δεν ισχύει το ότι δεν πιέζει ψηλά, ισχύει ότι δεν ήταν σε τέτοια κατάσταση ώστε να πιέζει ψηλά στον χθεσινό αγώνα. Και κάτι ακόμα. Η Βέροια στην αμυντική οργάνωση παίζει συνήθως 1:4-4-2. Και στη δεύτερη τετράδα του αμυντικού μπλοκ να είναι ο Μπουόλι, όταν ο αντίπαλος προσπαθεί να ”μπιλντάρει” από χαμηλά, δεν θα πιέσει ψηλά ο Καμερουνέζος διότι είναι στα πλάγια; Όλη η ομάδα μεταφέρεται ψηλά ή χαμηλά και με τις γραμμές κοντά. Και τι 1:4-4-2 είναι αυτό; Με εύρος του αμυντικού block στα 50 μέτρα; Και με απόσταση των γραμμών μεταξύ τους στα 20 μέτρα; ”Ακούμπωτο”;
Όσο για τη γενική εικόνα της ομάδας και για την προσπάθεια των παιδιών, συμφωνώ πως χθες προσπάθησαν περισσότερο από άλλες φορές. Αυτό όμως που πλέον με έχει εξοργίσει και δεν έχει διορθωθεί ποτέ εδώ και 2-3 μήνες (και που είναι θέμα του ποιος άνθρωπος θα μπορούσε να αφυπνίσει τους ποδοσφαιριστές και με ποια ψυχικής και πνευματικής φύσεως ”κόλπα”), είναι το γεγονός πως η ομάδα ΔΕΝ ΚΑΝΕΙ ΤΕΛΙΚΕΣ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΕΣ! ΟΥΤΕ ΜΕ ΚΥΑΛΙΑ ΔΕ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΤΕΛΕΙΩΜΑΤΑ! Δεν μπορεί να καιγόμαστε για βαθμούς και σε ολόκληρα τα 90λεπτα η ”Βασίλισσα” να εκτελεί 1 με 2, άντε 3 το πολύ προσπάθειες κι αυτές ”κουτσές”.
Άκουγα χθες στην κερκίδα κάποιους να εναντιώνονται κατά του Ορφανίδη που έχασε το πέναλτι. Εντάξει ρε παιδιά, αυτό μπορεί να συμβεί. Ήταν καλή η εκτέλεση αλλά δεν είχε τύχη. Εδώ δεν μπορεί κάποιος να πει κάτι.
Δεν είμαστε ούτε η Ρεάλ Μαδρίτης ούτε η Μπάγερν, ούτε η Μάντσεστερ Σίτυ, ώστε να υπάρχει μοναδικό πλάνο πάνω στο οποίο να κουμπώνεις παίκτες.
Πάμε στο τακτικό κομμάτι. Από την αρχή της χρονιάς, όλοι μα όλοι οι προπονητές που πέρασαν από τον πάγκο αρχής γενομένης με τον Κώστα Ανυφαντάκη, παίζουν με βασικό σχηματισμό οργάνωσης θέσεων το 1:4-2-3-1. Ναι, αλλά από την αρχή της σεζόν μέχρι και περί τα μέσα Νοεμβρίου, υπήρχαν οι παίκτες (έστω και 2 κλασσικοί πλάγιοι). Έπειτα η ομάδα έμεινε χωρίς εξτρέμ (εκτός από τον Φασίδη), ο οποίος κι αυτός στη συνέχεια τραυματίστηκε. Ο Δεμηρτζόγλου τραυματίστηκε. Ο Μπάιντου ήταν τραυματίας από πέρυσι και πλέον δεν είναι ο ίδιος σε καμία περίπτωση (γύρισε αρκετά αργότερα) και κατά τις μεταγραφές του Ιανουαρίου γεμίσαμε 8άρια και κανένα 6άρι δεν ήρθε! Ούτε εξτρέμ ήρθε! Με λίγα λόγια, αν δεν έχεις πλαγίους οι οποίοι είτε να μπορούν να παίξουν με μεγάλο εύρος ως εξτρέμ (στον ασβέστη), είτε να συγκλίνουν προς τα μέσα για να δημιουργήσουν ως πλάγιοι εσωτερικοί, τότε δεν έχεις καμία τύχη έτσι. Βλέπουμε μονίμως τον Γιουκούδη να παίζει πλάγια, τον Μπελεβώνη να παίζει πλάγια, βλέπαμε τον Μπουκουβάλα για ένα διάστημα, τον Μουχάλη, τώρα και τον Μπουόλι να παίζει πλάγια…με συγχωρείτε, αλλά δεν γίνεται έτσι και έχει αποδειχθεί πάρα πολλές φορές πλέον.
To 1:4-2-3-1 χωρίς κανονικούς πλάγιους δεν υφίσταται! Ποδοσφαιριστές οι οποίοι δεν έχουν την απαραίτητη σωματοδυναμική συμπεριφορά και τοποθέτηση του κορμού στις αντιδράσεις για τον ασβέστη είτε εκ φύσεως είτε εκ προπονήσεως, χαραμίζονται να παίζουν εκεί. Το αποτέλεσμα αυτού, είναι να μην παίρνει η ομάδα σχεδόν τίποτα έτσι.
Η Βέροια, από τη στιγμή που το μπάτζετ είναι περιορισμένο και δεν μπορεί παραπάνω και είναι αυτό σεβαστό (αλλά ο σχεδιασμός ήταν κακός), θα έπρεπε κατά την άποψή μου να αλλάξει σχηματισμό πριν τα Χριστούγεννα και κυρίως μέσα στη διακοπή του προηγούμενου διαστήματος (που υπήρχε χρόνος) και να προπονηθεί η ομάδα σ’ αυτό και κυρίως στους μετασχηματισμούς. Δεν είμαστε ούτε η Ρεάλ Μαδρίτης ούτε η Μπάγερν, ούτε η Μάντσεστερ Σίτυ, ώστε να υπάρχει μοναδικό πλάνο πάνω στο οποίο να κουμπώνεις παίκτες. Αντίθετα, όποιος είναι προπονητής, θα πρέπει να προσπαθεί να παίξει όχι αυτό που έχει στο μυαλό του ή γνωρίζει ή του αρέσει, αλλά να εφαρμόσει πλάνο ανάλογα με αυτούς που έχει για να πάρει όσο το δυνατόν περισσότερα πράγματα και πιθανώς νίκες. Και να υπάρχει μελέτη του αντίπαλου, κάτι στο οποίο η ομάδα χωλένει από την αρχή της χρονιάς. Τον αντίπαλο δεν το μελετάς και δεν σε ενδιαφέρει και τόσο τι κάνει και πώς το κάνει, όταν είσαι η περσινή Βέροια και παίζεις π.χ με τον Ολυμπιακό Βόλου τον περσινό. Όταν είσαι η φετινή Βέροια, οφείλεις να μελετήσεις τα καίρια σημεία του παιχνιδιού όλων των αντιπάλων, εφόσον παλεύεις για τη σωτηρία, για να βρίσκεις τους τρόπους. Επίσης, πρέπει να εκμεταλλευτείς πλήρως τις δυνατότητες και τις ικανότητες των ποδοσφαιριστών και να τις ”κουμπώσεις” όσο καλύτερα γίνεται, με τις καλύτερες προοπτικές.
Ακόμα μπορεί να ανακάμψει η ομάδα και να κερδίσει τη σωτηρία.
Στο ματς λοιπόν με τη Νίκη Βόλου, περίμενα να δω το ”μπαμ”, τη διαφορετική προσέγγιση η οποία είναι πλέον επιβεβλημένη. Περίμενα είτε διαφορετική διάταξη, είτε άλλους παίκτες σε συγκεκριμένες θέσεις, αλλά απογοητεύτηκα. Δηλαδή, δεν θα μπορούσε να παίξει ο Μπουκουβάλας δεξί μπακ που είναι εκεί μέγιστος και είναι η φυσική του θέση, με τον Ντουμάνη μπροστά του ο οποίος είναι καλύτερος στο επιθετικό του παιχνίδι; Ή επειδή έλειπε ο Κολλαράς να παίξει ο αρχηγός αριστερό μπακ (που μπορεί με αρκετή επιτυχία και το έχει αποδείξει) με τον Μουχάλη δεξί μπακ, για να παίξει ο Παπαχρήστος εξτρέμ που επίσης μπορεί να κάνει πλαγιοκοπήσεις και διεμβολισμούς; Με Μπουόλι ή Γιουκούδη κορυφή; Ή τον Ιωάννου; Ή έστω…από το να έβλεπα έναν από αυτούς τους δύο αριστερά ως πλάγιο, βάλε τον Παπαχρήστο μπακ και μπροστά του τον Μπάιντου (υποτίθεται ότι έχει αποθεραπευτεί) ώστε να πάρει και περισσότερο χρόνο μπας και κάνει κάτι καλό;
Όλα αυτά λοιπόν τα ερωτηματικά η ομάδα θα έπρεπε να τα έχει λύσει ΧΘΕΣ!
Ας ανατρέξουν οι φίλοι της Βέροιας στα γραφόμενά μου στην αρχή της χρονιάς, στο μεταβατικό στάδιο με τους τραυματισμούς και τις αλλαγές προπονητών, αλλά και στα πρόσφατα. Στην κατηγορία ΑΝΑΛΥΣΗ του Sportsfan, διαβάστε και θα δείτε το πόσα αποδεικνύονται. Για τακτικές, για διαχείριση αγώνων, για μεταγραφές, για ποδοσφαιριστές και για αντίπαλους. Και μην πει κανείς πως επιθυμώ να προκαλέσω κάποια αναγνώριση ή κάτι τέτοιο. Όσοι με γνωρίζουν, ξέρουν. Ούτε μπλέκομαι στα πόδια κανενός, ούτε ”δημοσιοσχετίστικα” κάνω, ούτε κανακεύω, ούτε όμως και χαντακώνω κανέναν. Πάντα καλοπροαίρετα σκέφτομαι και πάντα με γνώμονα και πρωταγωνιστή την ομάδα που αγαπώ. Γράφω και λέω αυτά που βλέπω. Πηγαίνω στο γήπεδο, κάνω τη δουλειά μου, σέβομαι τους πάντες και τα πάντα. Κι αυτούς που μου κάνουν ”γκελ” κι αυτούς που δεν μου κάνουν. Όσους γνωρίζω και όσους δε γνωρίζω.
Κι όμως…ακόμη έχει ”ψωμί” η χρονιά. Ακόμη μπορεί να αλλάξει η κατρακύλα. Ακόμα μπορεί να ανακάμψει η ομάδα και να κερδίσει τη σωτηρία. ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΧΑΘΕΙ ΤΙΠΟΤΑ! Όλα στο ποδόσφαιρο είναι στιγμές. Μέσα σε όλες τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι σύλλογοι (και οι ποδοσφαιριστές φυσικά αντιστοίχως), αρκεί μία στιγμή. Μια στιγμή όπου ακαριαία όλοι θα βρουν τα ψυχικά και πνευματικά αποθέματα ώστε να τα αλλάξουν όλα από το επόμενο κιόλας παιχνίδι!
Κείμενο-ανάλυση: Βασίλης Αλαμπορινός
Η χρονια ειναι χαμενη απο το καλοκαιρι φανηκε απο την πρωτη συναντηση στη ελια!