Ηταν 29 Δεκεμβρίου του 2013. Εννέα ολόκληρα χρόνια πριν. Ήταν η μέρα που… σταμάτησαν όλα για τον “θρύλο” του μηχανοκίνητου αθλητισμού και της Φόρμουλα 1, Μίκαελ Σουμάχερ.
Βρισκόταν στις Γαλλικές Άλπεις, όπου έκανε σκι με τον τότε 14 χρονών γιο του, πρώην οδηγό της Haas και πλέον οδηγό δοκιμής της Mercedes, Μικ.
Ο επτάκις παγκόσμιος πρωταθλητής (ρεκόρ κατακτήσεων μαζί με τον Λούις Χάμιλτον), βγήκε εκτός της πίστας του χιονοδρομικού κέντρου, όπου έχασε τον έλεγχο και έπεσε δυνατά με το κεφάλι πάνω σε έναν βράχο. Ο μόνος λόγος που βρίσκεται εν ζωή, είναι επειδή φορούσε κράνος.
Μετά το παρ’ ολίγον φονικό ατύχημα, οδηγήθηκε αμέσως στο νοσοκομείο της Γκρενόμπλ, όπου τοποθετήθηκε σε ιατρικό κώμα, λόγω της σοβαρής εγκεφαλικής βλάβης την οποία υπέστη λόγω του ατυχήματος. Τρεις μήνες έπρεπε να περάσουν για να δείξει σημάδια συνείδησης, με τους γιατρούς σταδιακά να αποφασίζουν να τον βγάλουν από το κώμα.
Τον Ιούνιο του 2014, μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο του πανεπιστημίου της Λωζάνης για περαιτέρω ανάρρωση, ενώ από το Σεπτέμβριο εκείνης της χρονιάς μέχρι και σήμερα, βρίσκεται στο σπίτι του κοντά στην λίμνη της Γενεύης, με την κατάσταση του, σύμφωνα με τις πληροφορίες να λένε πως βρίσκεται σε αναπηρικό καροτσάκι με το σώμα του τελείως παράλυτο, με σοβαρά θέματα μνήμης λόγω της εγκεφαλικής βλάβης.
Όμως, η κατάστασή του φαίνεται, σύμφωνα με τον Ζαν Τόντ, να καλυτερεύει συνεχώς, με τον «θρύλο» της Φόρμουλα 1 να παρακολουθεί αγώνες από το σπίτι του.
Η τελευταία εξέλιξη στην υγεία του ήρθε το 2019, όπου υποβλήθηκε σε αιμάτωση φλεγμονωδών βλαστοκυττάρων, όπου ανακαλύφθηκε ότι ο Γερμανός είχε απόλυτη συνείδηση του τι συμβαίνει γύρω του.
Το ατύχημα…
Ο Σούμι ήξερε πολύ καλά αυτές τις πλαγιές, έχει ένα σαλέ όπου πήγαινε πολύ συχνά, και οι καιρικές συνθήκες ήταν εξαιρετικές, αλλά στις 12.07 το πεπρωμένο έχει άλλα σχέδια για εκείνον.
Ο Σουμάχερ αποφασίζει να βγει εκτός πίστας, εκεί όπου υπάρχει φρέσκο χιόνι και η διαδρομή οριοθετείται από απλά μπαστούνια, με ταχύτητα που ορίζεται ως «κατάλληλη» από τους Γάλλους ερευνητές.
Η πρόσκρουση τον έκανε να εκτοξευτεί προς τα εμπρός, μέχρι να χτυπήσει με το κεφάλι του σε έναν άλλο βράχο. Ήταν και το μοιραίο χτύπημα. Ο Μίκαελ Σουμάχερ φορούσε κράνος, με μια κάμερα τοποθετημένη πάνω του, αλλά η προστασία του ήταν ελάχιστη για το εύρος της πρόσκρουσης.
Η υπηρεσία διάσωσης με ελικόπτερο έφτασε και τον μετέφερε, πρώτα στο νοσοκομείο Moutiers και μετά, στις 12.40, σε αυτό της Γκρενόμπλ, πιο δομημένο για κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις.
Η κατάσταση εμφανίστηκε δραματική. Χειρουργήθηκε δύο φορές για να μειωθεί η ενδοκρανιακή πίεση και να κρατηθεί στη ζωή, ενώ θαυμαστές του συγκεντρώθηκαν γύρω από το νοσοκομείο για να εκφράσουν την υποστήριξή τους με πανό και σημαίες, ειδικά στις 3 Ιανουαρίου, στα γενέθλια του πρωταθλητή.
Έκτοτε υψώνεται ένας τοίχος απόλυτης σιωπής για τις συνθήκες της υγείας του. Η μόνη επίσημη είδηση προέρχεται από τις συνεντεύξεις Τύπου των γιατρών που σε συμφωνία με την οικογένεια επιβάλλουν πολύ στενό κλοιό εμπιστευτικότητας για την προστασία του απορρήτου.
Στη συνέχεια ξεπερνά μια πνευμονική λοίμωξη, παραμένει σε τεχνητό κώμα για τέσσερις εβδομάδες, από το οποίο βγαίνει σταδιακά και μετά περνά μερικούς μήνες στην εντατική και μεταφέρεται, τον Ιούνιο του 2014, σε πανεπιστημιακό κέντρο στο Vaud της Ελβετίας, με εξειδίκευση στη νευρολογική ανάρρωση.
Μυστήριο η κατάσταση της υγείας του
Η κατάσταση του Μίκαελ Σουμάχερ παραμένει σοβαρή, η μυστικότητα κυριαρχεί, επίσης τροφοδοτεί εικασίες κάθε είδους, αλλά τον Σεπτέμβριο του 2014 μπορεί κανείς να δει μια αχτίδα αισιοδοξίας: ο πρωταθλητής μεταφέρεται στη βίλα του στο Gland, που μετατράπηκε σε νοσοκομείο και με εξειδικευμένο ιατρικό προσωπικό, να του παρέχει την απαραίτητη φροντίδα. Δίπλα στον Σούμι, η ακούραστη σύζυγός του Κορίνα, η ιστορική εκπρόσωπος Σαμπίνε Κεμ και ο Ζαν Τοντ, ο πρώην πρόεδρος της FIA και πολύ στενός φίλος του οδηγού.
Εννιά χρόνια αργότερα, το μυστήριο των πραγματικών συνθηκών του Μίκαελ Σουμάχερ παραμένει. Φαίνεται ότι πλέον η ζωή του δεν κινδυνεύει, αλλά πολύ αδύνατος, με εγκεφαλική βλάβη που θέτει σε κίνδυνο την ικανότητα της συνείδησης και της κίνησης.
Παρακολουθείται από μια ομάδα πολλών ανθρώπων που τον βοηθούν με καθημερινές φυσιοθεραπείες και θεραπείες με στόχο τη βελτίωση του τοπίου και τη δημιουργία ελπίδας. Όμως η σιωπή είναι εκείνη που εξακολουθεί να κυριαρχεί, τροφοδοτώντας περισσότερο το μυστήριο παρά την ελπίδα.
