Δεν είναι κλισέ: συνήθως οι γονείς είναι αυτοί που έχουν κάνει τις περισσότερες θυσίες για να καταφέρει ένα μικρό παιδί με όνειρα να γίνει πράγματι επαγγελματίας ποδοσφαιριστής.
Οι γονείς είναι το στήριγμα των παιδιών, μια γεμάτη αγκαλιά που δεν χρειάζεται λόγια, οι πρώτοι που θα σου μιλήσουν και οι πρώτοι που θα αναζητήσεις μετά από μια επιτυχία, αλλά και μετά τις αποτυχίες σου. Οι γονείς ήταν πάντα εκεί, για να εξαντλήσει το μικρό παιδί τις πιθανότητες να εκπληρώσει το μεγάλο του όνειρο.
Αν το παιδί έχει μεγαλώσει σωστά, συνήθως επιστρέφει τη γενναιοδωρία, μοιράζεται τις χαρές με τους γονείς του. Τι γίνεται, όμως, όταν ξαφνικά οι γονείς δεν είναι εκεί; Όταν η θέση μένει κενή, όταν το χαμόγελο σβήνει και η στήριξη γίνεται από εφόδιο, μια ανάμνηση; Τι γίνεται σε αυτές τις περιπτώσεις;
Τότε, πολύ απλά, ο γονιός “κατεβαίνει” από την κερκίδα και πλέον παρακολουθεί τη δράση, τα παιχνίδια και τις επιτυχίες μέσα από το παιδί του. Σε κάθε σπριντ, σε κάθε μάχη, σε κάθε στιγμή που νιώθει ότι δεν μπορεί άλλο, σε κάθε γκολ και ασίστ, σε κάθε πανηγυρισμό.
Ο Μίλος Μιλισάβλιεβιτς έχασε ξαφνικά τον αγαπημένο του πατέρα πριν 11 μήνες. Όταν άνοιξε το σκορ απέναντι στον Θεσπρωτό, η συγκίνηση του δεν κρύφτηκε. Ο πατέρας του ζει μέσα του, ζει κάτω από τη φανέλα του, εκεί που ο Μίλος είχε μια άλλη φανέλα με τη φωτογραφία του και το μήνυμα “Μου λείπεις”. Μετά τη λήξη, ο Μιλισάβλιεβιτς είπε στο makedonikos.gr: “Όσο ζω εγώ, ζει κι εκείνος. Θα του αφιερώνω κάθε γκολ και ασίστ μου”.
Τέσσερα λεπτά μετά, ο Σέρβος μέσος έδωσε πάσα στον Αλμπέρτο Σιμόνι και ο τελευταίος έκανε το 2-0! Ήταν και για εκείνον το πρώτο γκολ με τα χρώματα του Μακεδονικού. Το πρώτο γκολ σε επίσημο παιχνίδι, μετά τον χαμό της γλυκιάς του μητέρας, τον περασμένο Ιούλιο. Έκτοτε, κάθε χιλιόμετρο στο γήπεδο είναι για κείνη, κάθε ενέργεια στη μνήμη του χαμόγελου της. Φυσικά, της αφιέρωσε το γκολ.
Για τους γονείς μας που δεν είναι πια εδώ…
