Ο Κώστας Τσαρτσαρής σε μια συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης μίλησε για Αντετοκούνμπο, Ευρωμπάσκετ, αλλά και το πως “ερωτεύτηκε” την “στρογγυλή θεά”.

Από τα “σπλάχνα” της ΓΕ Βέροιας και του Φίλιππου Βέροιας, ο δικός μας Κώστας Τσαρτσαρής διέγραψε λαμπρή πορεία στο ελληνικό μπάσκετ, κυρίως με την “Επίσημη αγαπημένη” και ω τη φανέλα του Παναθηναϊκού. Πλέον, συνεισφέρει στο ελληνικό μπάσκετ μέσω του ρόλου του ως υπεύθυνος αναπτυξιακού προγράμματος της Ομοσπονδίας.

Καλεσμένος στην παρέα του “Happy Day” στο Alpha, ο Κώστας Τσαρτσαρής μίλησε για την πρόσφατη πορεία της Εθνικής στο Ευρωμπάσκετ, αλλά και όσα τον απασχόλησαν κατά τα παιδικά του χρόνια.

Μεταξύ άλλων δήλωσε:

Για την προσπάθεια της Εθνικής: “Η Εθνική ομάδα έκανε πολύ μεγάλη προσπάθεια. Δυστυχώς το αποτέλεσμα δεν είναι ανάλογο των προσδοκιών, αλλά αυτό που μετράει πάντα είναι ότι έδωσε τον καλύτερό της εαυτό”.

Για τον Αντετοκούνμπο: “Το θεωρώ δεδομένο (σ.σ. ότι θα μείνει) γιατί ο Γιάννης είναι πάντα στο πλευρό της Εθνικής. Οτιδήποτε ακούγεται από την ομάδα του, αυτός αντιτίθεται και βρίσκεται πάντοτε εδώ. Ξέρω πολύ καλά ότι θέλει να κερδίσει κάτι με την Εθνική. Αν και εφόσον είμαστε στο παγκόσμιο, θεωρώ ότι θα είναι πάλι παρών να δώσει ακόμα καλύτερο αυτό και να οδηγήσει την Εθνική όσο ψηλότερα μπορεί”.

Για την πιο δυνατή στιγμή με την Ελλάδα: “Το ότι συσπειρώναμε όλη την Ελλάδα στο πλάι μας, το ότι καταφέραμε και τους βγάλαμε στους δρόμους δύο φορές… Το 2005 με το Ευρωπαϊκό και το 2006 με το Παγκόσμιο ήταν κάτι το συγκλονιστικό…”

Για τα δικά γούρια του: “Θυμάμαι ακόμη και την ίδια διαδρομή από το σπίτι μου μέχρι το γήπεδο, να μην παρεκκλίνω καθόλου. Τί ώρα θα φτάσω, ακόμη και το πώς θα χαιρετήσω κάποιους ανθρώπους μέσα στο γήπεδο, που ήταν πάντα στο πόστο τους. Ποιος θα βρει πρώτος από τα αποδυτήρια να πάει στο γήπεδο… Όλα αυτά ήταν μία ρουτίνα που την ακολουθήσαμε όλοι μας”.

Για τη στιγμή που τον πλήγωσε πραγματικά: “Στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα της Ιαπωνίας το 2006, κερδίζουμε στον ημιτελικό τους Αμερικανούς. Τεράστιο επίτευγμα, όλος ο κόσμος στους δρόμους… Την μεθεπόμενη μέρα που ήταν ο τελικός με τους Ισπανούς δεν παρουσιαστήκαμε καν στο γήπεδο… χάσαμε με κατεβασμένα τα χέρια. Υποτιμήσαμε, νομίζω, εκείνο το παιχνίδι και χάσαμε… μας πείραξε πολύ, παρόλο που καταφέραμε και πήραμε το ασημένιο μετάλλιο σε ένα παγκόσμιο πρωτάθλημα… Θέλαμε το χρυσό και νομίζαμε ότι μπορούσαμε να το πάρουμε”.

Για τα σχόλια που του έκαναν στον δρόμο: “Όχι ότι δεν τα άκουγα, αλλά ως μικρός βίωσα φοβερό bullying στο σχολείο. Ήμουν ψηλός, πολύ αδύνατος και άκουγα διάφορα κοσμητικά επίθετα που με στεναχωρούσαν και το μπάσκετ μου έδωσε τη διέξοδο που χρειαζόμουν. Μέσα από αυτό καταλάβαινα ότι είμαι καλός σε κάτι. Το ύψος με βοηθούσε, άρα το ότι με κορόιδευαν άλλοι δεν ήταν τίποτε άλλο πέρα από κακία της στιγμής. Αυτό με σκληραγώγησε και τα σχόλια που άκουγα αργότερα δεν με ακούμπησαν ποτέ”.