Του Νίκου Τσιαμούρα
Στους πρόποδες του Βερμίου όρους βρίσκονταν κάποτε οι θρυλικοί κήποι του Βασιλιά Μίδα. Και ήταν πολύ περήφανοι οι Βρύγες για τους ξακουστούς κήπους με τα ονομαστά τριαντάφυλλα… Τα δένδρα ξεπροβάλλουν μέσα από την ομίχλη σαν ξωτικά παραμυθιού. Η πορεία αρχίζει, τώρα ακούγονται μόνο τα βήματα μας πάνω στo χιονισμένο τοπίο. Γεμίζω τη ματιά μου με άπειρες εικόνες, παντού το λευκό που ξεχωρίζει!
Ο χρόνος εδώ φαίνεται να διαστέλλεται. Μετά την καλοκαιρία των ημερών επιτέλους χειμώνας. Έχουν γραφτεί χιλιάδες λέξεις για τον χειμώνα. «Γενάρης» επειδή τότε γεννούν τα γιδοπρόβατα και «Μεσοχείμωνας», επειδή είναι ο μεσαίος από τους μήνες του Χειμώνα. Αφήσαμε πίσω την πόλη μας με τις παλιές εκκλησίες, πολιορκημένες από πολυκατοικίες και τα αρχοντικά σπίτια που ξαναβρήκαν την όψη και το χρώμα τους.
Η Βέροια κόρη του Ωκεανού και της Θέτιδας, λέγεται ότι κτίσθηκε από τον Θράκα στρατηγό Φέρωνα ή σύμφωνα με τη μακεδονική μυθολογία κτίσθηκε από τον βασιλιά Βέρητα προς τιμή της κόρη του Βέροιας. Η πόλη συνεχίζει να υπάρχει με το ίδιο όνομα και στην ίδια θέση εδώ και 2.700 χρόνια. Στους πρόποδες του Βερμίου στον ευλογημένο αυτό τόπο ζούσαν οι Βρύγες, ένα θρακικό φύλο και καλλιεργούσαν τους απέραντους ροδώνες για να τιμήσουν τον αγαπημένο τους θεό, τον Διόνυσο.
Πέρασαν χρόνια και στην περιοχή εισέβαλαν οι πολεμοχαρείς Ορέστες Μακεδόνες. Διωγμένοι βίαια από τον τόπο τους οι Βρύγες, βρήκαν καταφύγιο στη Μικρά Ασία. Εκεί έζησαν στα ιστορικά χρόνια, γνωστοί ως Φρύγες. Οι Φρύγες δεν υπάρχουν πια, ούτε εδώ ούτε στη Μικρασία, αλλά οι κήποι του Μίδα, με τα ονομαστά τριαντάφυλλα υπάρχουν ακόμη στο Βέρμιο.
Μετά την Κουμαριά το βουνό απλώνεται μπροστά μας περήφανα, ένας ζωντανός οργανισμός μας καλωσορίζει και μας προσφέρει απλόχερα την ομορφιά του, το οξυγόνο του, μας χαρίζει ψυχική υγεία και ηρεμία. Το Βέρμιο, είναι οροσειρά της Κεντρικής Μακεδονίας , παλιά λεγόταν και Δόξα.
